Morren as luces de neón |
a escuridade da cidade cólase pola miña ventá |
Conchi
Punto de encuentro entre gentes que tenemos amor a la poesía. Somos hombres y mujeres (y viceversa) con saberes, gustos, edades, orígenes y, sin duda, destinos diversos. Aquí están nuestras palabras, nuestros sueños, nuestras alegrías, nuestros intereses, nuestras dudas y nuestras certezas.
Morren as luces de neón |
a escuridade da cidade cólase pola miña ventá |
Con este mini-oema fotográfico quérovos dicir que sigo estando con vós, aínda que este ano , por distintas circunstancias, non acuda coa frecuencia que quixera ao Macondo.
ResponderEliminarBicos e versos.
A tua presenza inestimable faranos medrar en todos os sentidos.
ResponderEliminarHoxe, para min especialmente, e coido que para todos, é unha ledicia verte no blog.
! Que a poesía, ese touro bravo, nos faga mellorar como persoas!
Unha grande aperta.
Ana.
Grazas Ana. As túas palabras sempre me saben a mar e a brisa que me agarima. Pero síntome un pouco abrumada polo que me dis. Non teño nin a mitade de valor que me das.
ResponderEliminarIso si, que a poesía siga brotando dos nosos corazóns e que os fíos que nos unen non rompan nunca.