jueves, 31 de enero de 2013

BALADA DOS TRES CORAZÓNS

A choiva marcaba os compases,
os paxaros cantaban notas de cristal
escritas na branca partitura da mañá
para tres corazóns e sete guitarras.

Os pasos camiñaban polo medo,
levaban o son grave da pena
e o agudo asubio da desesperación
para tres corazóns e sete guitarras.

Tiñan na pel o sinal da derrota,
o aceiro da vida cravado no peito,
os ollos escribian a letra da loucura
para tres corazóns e sete guitarras.

Querian facer da realidade unha balada
que beliscase as cordas do destino,
pero as mans non afinaron ben as notas
para tres corazóns e sete guitarras.

Son persoas que nega a economia,
corre a policia, e danlle as costas a xustiza,
só respetan aos ladróns que rouban melodías
para tres corazóns e sete guitarras.

As sereas romperon o silencio
e na pausa irrumpeu a conciencia,
no último movemento berraron !perdón!
para tres corazóns e sete guitarras.

Os soños despedironse
cun portazo camiño da cadea.
Non estarán vencidos se os beizos gardan o canto
e o corazón un acorde de guitarra.

Ana López.

miércoles, 30 de enero de 2013

DIA DA PAZ

Tal día coma hoxe en todos os centros de ensino estanse a facer actos encol de a Paz. Non é doado transmitirlles aos nenos/as a esperanza cando se derriban a cotío tantos dereitos do home, inclusive o máis sagrado: a VIDA;máis teño a seguridade de que a palabra que vai soar hoxe con máis forza e a de PAZ e ESPERANZA acompañados por cancións inolvidables que todos temos na memoria. Unha lembranza agarimosa e agradecida a todos os que seguen a crer que " o home pode ser outra cousa" e estan hoxe nos colexios en especial aos compañeiros "diversos" que siguen aí. Estes versos de Uxio Novoneyra son do "Vietnam canto" e seguen facéndonos falta desgraciadamente.

perdón por esta paz
PAZ en carteles como a COCA-COLA
PAZPAZPAZPAZPAZPAZPAZPAZPAZPAZPAZ
para tapar tanto tanto
muro
.................................................................................
................................................................................
non
eu sei que cantar non é igoal
perdón tamen por este tempo cas palabras
anque sinceiras teñen tarde polos lados
e puntos suspensivos calcados no refrixerador dun cañón
...........................
..........................
o canto parou sen rematar.

Uxio Novoneyra
O COUREL/18 marzal 1968.

 

domingo, 27 de enero de 2013

TORRE DE HÉRCULES

Son amiga do mar.
Vémonos tódolos días e falámonos coa mirada. Sei que pasou unha boa noite cando as ondas chegan do colo da lúa ate as mans do sol.
Ás veces as ondas nacen no ventre da noite e agostan a praia.
Hoxe o bruído do vento leva o pranto das ánimas, buscan acougo nas follas engurradas dun tempo anegado.
Son palabras que o vento rexeita e non encontran pousada. Palabras que non "leva o vento" e percorren as ribeiras como a Santa Compaña; son esas palabras que se agochan nos xuncos e saen pola noite a buscar ó que as deixou abandoadas.


O mar asolagou o sol da tarde
e as ondas levaron ás rochas
as palabras que o vento rexeitaba;
areas dunha praia que percorre a inquedanza.


Ana López.

sábado, 26 de enero de 2013

Sábado en Macondo


sábado 26 de enero de 2013


Buenos días queridos Diversos, en el sábado del Macondo esta mañana habitó Lorca, la crisis, la política, la risa, la emoción y los sinónimos.
Comentar que Carlos encontró en la red un libro querido por él y cuya referencia puso en nuestro blog DIVERSOS DICEN, y es El Diccionario de Sinónimos Castellanos de Dn. Roque Barcia del cual dejó el ejemplo que puso Carlos en el blog. Una perla para que podamos seguiir disfrutando de este nuestro idioma.

Aburrirse, hastiarse, fastidiarse

Del Diccionario de Sinónimos Castellanos
de Dn. Roque Barcia

MADRID - 1863.
IMPRENTA DE LA SEÑORA VIUDA É HIJOS DE DON JOSÉ CUESTA
Calle del Factor, número 14.




Aburrirse, hastiarse, fastidiarse.
El que no hace nada, ó está solo, se aburre.
El que hace siempre una misma cosa, se hastía.
El que hace lo que le repugna, se fastidia.
Se aburre el que está preso.
Se hastía el que oye siempre una misma tocata en un piano.
Se fastidia el que oye las sandeces de un necio. Es el achaque mas
general en este siglo.
Contra el aburrimiento, la ocupación.
Contra el hastio, la variedad.
Contra el fastidio, mudar de puesto.
Un serrano andaluz decia que contra el aburrimiento, contar onzas
de oro.
Contra el hastío, mudar de novia cada semana.
Contra el fastidio, no tener suegra

Antonio también que consiguió hace unos años un libro de Ramón y Cajal titulado "La vida a los ochenta años" y que lo conservo para leerlo cuando tuvo ochenta años, ahí es nada.

Y después dedicamos nuestra mañana poética a Lorca, leímos en principio un poema en gallego, titulado MADRIGAL A CIBDA DE SANTIAGO, después Ana Moro leyó GACELA DEL AMOR IMPREVISTO y Carlos comentó que era  lorquianísimo, metafórico, musical, excelente, (mil caballitos persas se dormían), a continuación leyó Antonio, con su buen tono,  LA CASADA INFIEL, es genial además Ana actualizó este poema como "rollito de una noche por Lorca", y así también nos visitaron las risas. Y por último leí LA COGIDA Y LA MUERTE que resulta escuchado como una letanía, un mantra.
Como siempre un placer compartir café y poesía. 
Sorprendámonos el sábado 2 de febrero con versos o poemas imprevistos. Como siempre en el Macondo sobre las once de la mañana, esta vez para vestir el febrero del 2013 con besos y versos.

jueves, 24 de enero de 2013

BONSAI

Un ministro do Xapón dixo:"hai que darse présa en morrer, non hai cartos para vivir"
Recortou as raíces e as pólas do corazón e agora ten un corazón atrofiado que non medra ,nin sinte :un corazón bonsai.



Corazón bonsai                                                                             Palabras duras
das árbores caídas                                                                        altos muros de pedra
esgaza pólas.                                                                                 fenda profunda.




A miseria                                                                                       Os golpes secos
arrastra as pisadas                                                                        do corazón da sombra
do cru inverno.                                                                              petan na porta.




O sentimento                                                                                 O pensamento
ao fío do salouco                                                                           do home soberbio
bagoa de xeo.                                                                                voraz voitre.


Ana López.

lunes, 21 de enero de 2013

DESHABITADOS

Hai días que saben a distancia,
coas cadeiras vacias
onde se sentan as ausencias.

Días deshabitados
onde os rostros se confunden coas horas
e nada dicen as palabras.

Son días á marxe de ti
que van máis alá do esquecemento
e forman remuíños na memoria.

Días que pendes no percheiro
e non sabes se estás na medianoite
ou soñando un mencer.

Ana López.

Sábado en Macondo

Muy buenos días?? queridos Diversos. Ayer, a pesar de la tormenta, le dimos continuidad a nuestros encuentros de sábado mañana. Realmente los dioses deben de estar enfadados porque los vientos y aguas que mandan a esta tierra son infernales. 
Estuvimos tomando café y poniéndonos al día de las actividades navideñas y de los comienzos del año 13.
Comentaros que Montse está a las puertas de presentar el primer libro de poesía, ya  hizo las últimas correcciones. Estaremos atentos a la fecha y seguimos enorgulleciéndonos de ella. Eres grande!!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Anímense que creo que por ahí hay también otros libros en ciernes. 
Y nosotros vamos caminando, a veces más lentamente, pero siempre en el camino. El próximo sábado 26, que será el último del mes de enero, trataremos los poemas de García Lorca que nos quedaron pendientes del mes pasado. Y todos aquellos poemas que queramos leer y compartir. Realmente un poema tiene muchas versiones y una de las más sorprendentes para mi es escucharla en voz ajena, siempre me conmueve.
Sigamos haciendo planes, a ver si está primavera podemos hacer un encuentro con algún poeta.
Combatamos la crisis, y como decíamos el sábado pasado, el tedio con poesía, y si es en compañía mucho mejor.
Que la lluvia de estos días haga germinar los poemas en nuestras mentes.
Besos y versos

Por Ángeles Cupeiro

Borges, por Jorge Garayoa


BORGES
(de Jorge Garayoa)

“Es el amor –escribió Borges–
tendré que ocultarme o que huir”.
Indigna encrucijada para un creador.
Penosa y sin salida.
He aquí la más grandiosa ironía
que nos haya regalado.
Para el fastuoso historiador del alma,
para el alquimista inmenso
que convirtió al universo en la poesía,
–para Borges nada menos–
amor rimaba con dolor y no con alegría.

¿Por qué no vio su error de ortografía?
¿Por qué su miedo?
Quizás cuando sus cosas,
“el bastón, las monedas, el llavero”,
todavía homenajeaban a sus ojos,
los contornos diluidos del amor
ya le otorgaban la condición de ciego.

“El horror de vivir en lo sucesivo”
opinó frente al amor, le dio ese nombre
en lo más alto de su literatura
y en lo más bajo de su hombre.

Tal vez el horror estaba allí,
en su “vaga erudición”
(una elegante manera de anunciar
que su saber monumental no le alcanzaba,
un estilo literario de la angustia).
Quizás hubo un grito de espanto en sus labios
al pensarse con mayor conocimiento,
al percibir que, unos pasos adelante,
una obsesión lo esperaba noche y día.
Una entre todas.
Ni el laberinto aquél ni le minotauro,
sino el espejo.
Y en el reflejo, su cara.
Pero la cara de un Borges de más alta jerarquía,
un hombre pleno de amor,
un Borges sabio.
El que escribió –fatal– en su relato.
El inmortal.

Lo que he dicho no es más que una simple conjetura.
Pero si fuera verdad,
¿por qué no aceptar, entonces, aquel secreto rumor
que hablaba de algún Maestro, de una traición
y de Borges?

Un añejo vecino de la calle Guatemala lo asegura.
Lo suyo no es teoría sino recuerdo.
Jura saber que Borges
decidió degradar a sus colores.
Que gastó su arcoiris en las ficciones
olvidando la prosa de su vida.
Que en esa prosa surgía alguna rosa ocasional.
Pero gris. Siempre gris.

Quizá es por eso que decidió también
vivir su perversión más inaudita.
Cometió el peor de los pecados
que un hombre puede cometer.
No fue feliz.

domingo, 20 de enero de 2013

CORRUPCIÓN

Camiña ao raso do inverno
á sombra cega deste tempo
a fera enxendrada no silencio.

A indiferenza aduba as pedradas do poder
cheas de ladróns de tumbas, emperadores,
sabios, reis , políticos e abades.

Levaron impostos ás arcas privadas,
fixeron sobornos, branquearon contratos
e asoballaron a decencia.

A fera malversa a dignidade,
aplasta o xermolo da xustiza,
atranca as horas do porvir
e devora ao home extenuado.

Agóchase nos falsos principios
trala máscara da lexitimidade.

!Este cheiro,
esta fenda nos ósos,
esta náusa!

Ana  López.

sábado, 19 de enero de 2013

Libros, libros

Recomiendo muy especialmente la biblioteca de "http://bibliotecaignoria.blogspot.com"
carloslesta en ACoruña 2013 01 19




viernes, 18 de enero de 2013

Aburrirse, hastiarse, fastidiarse

Del Diccionario de Sinónimos Castellanos
de Dn. Roque Barcia

MADRID - 1863.
IMPRENTA DE LA SEÑORA VIUDA É HIJOS DE DON JOSÉ CUESTA
Calle del Factor, número 14.




Aburrirse, hastiarse, fastidiarse.
El que no hace nada, ó está solo, se aburre.
El que hace siempre una misma cosa, se hastía.
El que hace lo que le repugna, se fastidia.
Se aburre el que está preso.
Se hastía el que oye siempre una misma tocata en un piano.
Se fastidia el que oye las sandeces de un necio. Es el achaque mas
general en este siglo.
Contra el aburrimiento, la ocupación.
Contra el hastio, la variedad.
Contra el fastidio, mudar de puesto.
Un serrano andaluz decia que contra el aburrimiento, contar onzas
de oro.
Contra el hastío, mudar de novia cada semana.
Contra el fastidio, no tener suegra

jueves, 17 de enero de 2013

O DÍA 19 HABERÁ UN ACTO NA CASA DE UXIO NOVONEYRA EN PARADA DO CAUREL

Ninguén poderá nunca cantar o Caurel coma Uxio polo que estes versiños son moi ousados pero aí van.

                                         A FONTE
             
                          A auga das fontes leva versos
                          e os camiños soños
                          no Caurel.
      
                                          Ana López.

martes, 15 de enero de 2013

TEDIO

O tedio envólvese no medo,
vive illado en silencios de algodón
ou no monótono zumbido das abellas.

A morte do asombro, e o fastío,
converte en lixo as horas da conciencia
desta "flor do mal" que medra no confort.

É xordo e insensible ó pálpito da vida,
lonxe dos dentes da fame empoza o sufrimento
nun sen sentido baleiro de inquedanza.

O tedio enreda a realidade
á espera dun soño que rompa esa coiraza
e poña ás e luz ao corazón.

Ana López.

domingo, 13 de enero de 2013

Unha visión da poesía para unha época de precariedade.

Ciertas épocas de la condición del hombre sufren el asalto helado de una enfermedad que se apoya en los puntos más infamados de la naturaleza humana.En el centro de este huracán el poeta completará mediante el rechazo de si mismo el sentido de su mensaje, y despues se unirá al grupo de los que, habiendo arrancado al sufrimiento su máscara de legitimidad , aseguran el eterno retorno del testarudo mozo de cuerda, barquero de justicia.
             
                                                                 RENÉ CHAR (Los que permanecen)

Romper con el tedio


Sábado 12 de enero de 2013
Foto crl-ACoruña 2012
Comenzamos...

Muy buenas tardes mis queridos Diversos, en un día de tiempo desapacible comenzamos nuestras reuniones de sábado en la mañana. Nos pusimos al día, charlamos, comentamos, compartimos, saboreamos té y café.
Como en el mes de diciembre no cumplimos nuestro calendario de autores pensamos que estaría bien retomarlo y recordamos que nos tocaba García-Lorca para ese mes y lo comentaremos en el último sábado del mes de Enero.
Vino María Barcia y Antonio la hizo sonreír diciendo que "Ella le sienta bien al rojo".
Después Carlos nos trajo uno de los últimos poemas que escribió "Ataduras terrestres", en el cual se plantea romper con todo aquello que no le gusta, y romper los silencios. Pensamos que es importante romper con todo lo negativo y para el próximo sábado nuestra tarea es llevar poemas que  nos hagan romper con el tedio. Que pongan una gota de magia en nuestras vidas.
Recordaros que este lunes 14 de enero también comienza de nuevo el ciclo depoetas Di(n)versos que tiene lugar en el Ágora a las 20:30h. Acudirán Chus Pato y una poeta árabe Iman Mersal.
Que el 2013 se llene de sueños cumplidos, y  para ello pongamos todo de nuestra parte y podamos compartirlos. 
Nos vemos el próximo sábado entre besos y versos en el rincón del fondo del café de Macondo para seguir viviendo en poesía y con la poesía.

Ángeles Cupeiro  2013 01 112

jueves, 10 de enero de 2013

Almofada de luz

O sol sairá teimudo cada día; unha almofada de luz onde pousar os soños.



Qué afán leva ao sol a rescatar ó día
percorrendo a cara oculta da lúa
trala maleza dos grises desta choiva
qué garda o río das horas?

Qué afán leva ao sol
a engañar a máscara do tempo
acendendo menceres solidarios
cómplices da noite?

Qué afán leva ao sol
a pintar arco iris nas nubes
como un pacto de amor
entre os homes e o ceo?

Qué afán leva ao sol
a ser a almofada de luz deste futuro
preso e sen estrelas?

Ana López.

miércoles, 9 de enero de 2013

En recuerdo del poeta estonio Andres Ehin


En homenaje a su memoria, Impedimenta ofrece su poema “Lõpmatus” (‘Infinitud’), de 1968, en su versión original estonia, en la gallega que aparece en la antología mencionada y en traducciones inéditas al español y el catalán. 

Albert Lázaro-Tinaut 


Lõpmatus 

F. García Lorcast tema enda motiividel 

Jalakas mõistab sind ja mõistab mätas. 
Hapuoblikas teab sinust öelda kõik. 
Isegi ämblik saab sinust aru. 
Sinust, sa eales silmi ei sule. 

Muda kuulab sind, päike sind kuulab. 
Kõnetad orast ja kändu kõnetad. 
Kalad tulevad su juurde ja lumi tuleb 
su juurde, sa eales silmi ei sule. 

Kass tunneb sind ja tunneb sind valgus. 
Sinu südamekambris on vaal ja orav. 
Raudrohi ihkab olla su juus. 
Kaljud kirevad sinust kui kikkad. 
Sinust, sa eales silmi ei sule. 

Sinust, sa eales silmi ei sule. 
Möödub kõigist karidest su hääle laev. 
Jäävad välkuma lõhnavate sõnade pistodad. 
Silmapiiri mähid ümber väikese sõrme. 
Ja kuklas tunned omaenese kauget pilku. 



Infinitude 

Verbo de F. García Lorca, sobre os seus propios motivos 

Enténdete o olmo e enténdete un carolo. 
A aceda sábeo todo de ti. 
Mesmo unha araña te entende. 
Ti, que nunca pecharás os ollos. 

Escóitate a lama, escóitate o sol. 
Falas cos gromos e falas cunha garocha. 
Os peixes achéganseche e a neve vén 
a ti, que nunca pecharás os ollos. 

Coñécete un gato e coñécete a luz. 
Nos teus ventrículos están a balea e o esquío. 
O teu pelo ansía ser milfollas. 
As rochas cantan de ti coma galos. 
De ti, que nunca pecharás os ollos. 

De ti, que nunca pecharás os ollos. 
O barco da túa voz esquiva os farallóns. 
Dagas de aromas verbais escintilarán por sempre. 
Has de envolver o horizonte arredor do dedo maimiño. 
E sentir, fixa na caluga, a túa propia mirada distante. 

Versión de Manuel Barbeito y Manuela Palacios 



Infinitud 

Sobre Federico García Lorca, alrededor de sus propios motivos 

El olmo te entiende y te entiende un tormo. 
La acedera lo sabe todo de ti. 
Incluso una araña te comprende. 
A ti, que nunca cerrarás los ojos. 

El lodo te escucha, el sol te escucha. 
Hablas con los brotes y con un tocón hablas. 
Los peces se te acercan y la nieve llega 
a ti, que nunca cerrarás los ojos. 

Te conoce un gato y te conoce la luz. 
En tus ventrículos habitan la ballena y la ardilla. 
Tu pelo ansía ser la milenrama. 
Las rocas te cantan como lo hacen los gallos. 
A ti, que nunca cerrarás los ojos. 

A ti, que nunca cerrarás los ojos. 
El barco de tu voz sortea los peñascos. 
Dagas de palabras aromadas van a brillar por siempre. 
Envolverás el horizonte alrededor del meñique. 
Y sentirás fija en la nuca tu propia mirada distante. 

Versión de Arturo Casas 

domingo, 6 de enero de 2013


Un soneto me manda hacer Violante

Un soneto me manda hacer Violante,
que en mi vida me he visto en tal aprieto;
catorce versos dicen que es soneto:
burla burlando van los tres delante.

Yo pensé que no hallara consonante
y estoy a la mitad de otro cuarteto;
mas si me veo en el primer terceto
no hay cosa en los cuartetos que me espante.

Por el primer terceto voy entrando
y parece que entré con pie derecho,
pues fin con este verso le voy dando.

Ya estoy en el segundo, y aún sospecho
que voy los trece versos acabando;
contad si son catorce, y está hecho.


Antonio nos hace llegar este hermoso soneto. La lírica española dio joyitas como esta

sábado, 5 de enero de 2013

NOITE DE REIS

Entramos empurrados a un tren que non ten saídas de emerxencia.
As ventás non deixan ver con claridade a paisaxe.
Nos corredores os latidos dos vagóns fan tremer ao silencio.
Ninguén sube nin baixa.
Nembargantes, máis alá da medianoite, pode que se escoite o soño dun neno que nos esperte a todos.
Debemos seguir a viaxe.
"Próxima estación Esperanza"


Ana López.

miércoles, 2 de enero de 2013

Encetemos o ano con xenerosidade e esperanza.
! Inda non chegaron os tempos de ceder o futuro!
Bo Aninovo.



Xermolo de vida
en mans abertas.
Nómada de soños
e futuros.
Renace cada día
ó amor compartido.
Sen dobregarse,
inmune ó desalento
desafía á inxustiza.
Abre horizontes coutados,
defendendo a inocentes
en toda a face da terra.

Ana López.e