miércoles, 26 de octubre de 2016

Nuestro Macondo, sábado 22 de Octubre de 2016




'BLOWIN IN THE WIND'

How many roads must a man walk down
Before you call him a man
How many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand
How many times must the cannonballs fly
Before they are forever banned
The answer, my friend, is blowing in the wind
The answer is blowing in the wind

How many years can a mountain exist
Before it is washed to the sea
How many years can some people exist
Before they're allowed to be free
How many times can a man turn his head
And pretend that he just doesn't see

The answer, my friend, is blowing in the wind
The answer is blowing in the wind

How many times must a man look up
Before he can see the sky
How many ears must one man have
Before he can hear people cry
How many deaths will it take
Till he knows
That too many people have died

The answer, my friend, is blowing in the wind
The answer is blowing in the wind



Bob Dylan



Buenas y grises tardes mis queridos Diversos, esta mañana el gris otoñal se pegó en nuestras almas y nos dejó un poso de tristeza que tratamos de combatir con versos, canciones, conversación, café. Leímos los poemas de DylanCuantos caminos debe recorrer un hombre antes de que lo llamen hombre...... una completa desconocida, un canto que rueda,.... esta noche la lluvia me empapa,........seguí el curso del río y llegué al mar.... aquí nací y aquí moriré contra mi voluntad.....
Estuvimos comentando los premios Nobel, la entrega, la división de opiniones.
Y nos llegaron también los versos de García Montero:



A veces una piel es la única razón del optimismo

Debería llover
y hace falta ser lluvia,
caer en los tejados y en las calles,
caer hasta que el aire ponga
ojos de cocodrilo
mientras muerde la tierra igual que una manzana,
caer sobre la tinta del periódico
y caer sobre ti
que no llevas paraguas,
que te llamas María y Almudena,
que piensas como abril
en hojas limpias bajo el sol de mayo.
A veces una piel
pudiera ser la única razón del optimismo.



Busquemos esa piel y dejémonos llevar por el optimismo, Siempre es bueno tener esa referencia.
Y también vinieron los versos propios: Miguel Melero nos leyó Me da miedo: Me da miedo la ignorancia popular,.... me da miedo el miedo de los demás. Miedo al miedo y a tener miedo. Y Rosalía mostró su enfado ante estos tiempos con versos lúcidos: Y la rosa roja con azul es violeta,... capullos los suyos, voto a dios que no entiendo nada,..... no hay tercera buena,,,,,

Y caminando por la mañana viajamos hasta tierras colombianas, castellanas, extremeñas y quedamos emplazados con los versos del extremeño Rufino Félix Morillón 

para el sábado 29 de octubre, en nuestro rincón del fondo del café de Macondo para vivir y compartir entre besos y versos.

Soplando en el viento



Cuantas carreteras
Debe un hombre recorrer
Antes de que le llames hombre
Cuantos mares
Debe una paloma blanca navegar
Antes de dormir en la arena
Si, cuantas veces
Deben volar las balas de cañón
Antes de que sean prohibidas para siempre
La respuesta amigo mío
Está soplando en el viento
La respuesta está soplando en el viento

Si, cuantos años
Puede una montaña existir
Antes de ser arrastrada al mar
Si, cuantos años
Pueden algunas personas existir
Antes de que se les permita ser libres
Si, cuantas veces
Debe un hombre girar la cabeza
Fingiendo que simplemente no ve
La respuesta amigo mío
Está soplando en el viento
La respuesta está soplando en el viento

Si, cuantas veces
Debe un hombre mirar arriba
Antes de poder ver el cielo
Si, cuantas orejas
Debe un hombre tener
Antes de oír a la gente llorar
Si, cuantas muertes
Harán falta hasta que él sepa
Que ha muerto demasiada gente
La respuesta mi amigo
Esá soplando en el viento
La respuesta está soplando en el viento

martes, 18 de octubre de 2016

Sorpresas en tiempos de nubes cibernéticas

Muy buenas tardes mis queridos Diversos. Hoy en nuestro rincón del fondo nos esperaba una preciosa sorpresa, teníamos una carta, si, si, un carta de verdad, no un SMS, ni un mail, ni un whatsapp, una carta con sello de un país lejano que nos manda muchos saludos con aire mediterráneo. Nuestro Diverso Caglar nos escribió, y acompañó su carta con versos propios y ajenos, versos propios de una brevedad y contundencia fabulosa y versos ajenos de Cahit Sıtkı Tarancı que hablan de Borrachera de primavera: Y yo estoy en los mineretes de Estambul; es el barrio celestial. Fui una gran alegría compartir estos versos con nuestro querido amigo. Y gracias a Mercedes que leyó el matasellos aprendimos una palabra nueva, septiembre en turco se dice eylül. Esperamos nuevas cartas que traigan remite y nos permitan contestar con versos de aire atlántico. Gracias Caglar!!.
Y recordamos, para ahuyentar la muerte, a Francisco Cortegoso. Leímos un pequeño relato del que destacamos que Unha pompa é como unha metáfora, imagen etérea que se forma en nuestra mente igual que una pompa de jabón se forma en el aire que nos rodea, y con la misma fragilidad se rompen.


O TREVO DE SCHAHRIAR
A lámina acuosa que recubría o ollo do rei persa iluminábase, compracíase,
nas palabras –nunca testemuñas– deslizadas sobre o labio superior do
imaxinado rostro de Scheherazade. Imaxinarmos o conto como unha rede
de fíos tecidos na nosa pel; cubertos por un manto para non pasarmos
frío. O seu labio arremuiñado sopraba pompas no ar para contención da
sordidez que agachaba a lingua de Schahriar. Comprácennos as pompas
cando somos meniños, achegámonos a elas para as tocar e desaparecen;
el só as podía percibir reflectidas na pupila, igual ca nós: se cadra non
eran reais, mais cando estoupaban sentíamos a súa humidade sobre a
pel. A calidade especular das pompas amosaba mundos embriagadores,
alucinóxenos: os nosos ollos tamén están cos seus ollos, bebemos as imaxes
e compracémonos en velas; arrotamos máis pompas cara ao ar para que
as Scheherazades do noso tempo constrúan escumas. E por momentos
achegamos as pálpebras para ulir o aroma das herbas con que sazonamos o
caldo dos nosos sentidos. Unha pompa é como unha metáfora,
e esta tamén estoupa como a pequena burbulla que se achega ao teu polgar: desaparece
na túa pel e sentes unha leve humidade quizá, mais o teu ouvido permanece
intacto ante tal fenómeno: é difícil escoitar a consumición dunha desas
esferas que pululan no espazo. Ser conscientes do lugar que ocupamos (ou
que nos ocupa) é percibir o ruído das pompas do noso mundo. Deixármonos
embriagar pola súa densidade é descoñecer a capacidade construtiva das
palabras, como se enreda a nós un denso manto de linguaxe. O poema
aproveita toda a produtividade da linguaxe e atrévese a destecer a nosa pel,
achegarnos ás pompas para que escorreguen ao noso antollo sobre a lingua,
facelas estoupar e saborearmos a acidez da súa composición, e incluso ousar
construír novas pompas. Na nosa lingua hai un doce sabor a trevo, mais os
poemas ofrécennos outros sabores que agardamos nos sorprendan.
                                                                                                                                                                                     Francisco Cortegoso

Y siguió la mañana con versos de Leonard Cohen, leímosLeviatán: no aprendo nada porque mi mente está repleta de cuerpos. 


También escuchamos Esperando a Marianne: he perdido el teléfono que olía a ti..... recoger hasta la última migaja de tu respiración. Y compartimos El césped del jardín delantero: la nieve caía sobre el cortaplumas, las manzanas estaban envueltas en pelo rubio de ocho años de edad......
Rosalía compartió con nosotros versos de su reciente creación: Ser desfasado y anticuado, escritor de libretas sin ordenador, viejo alquimista, .... tampoco los amigos le fueron leales. La de ciego que no supo ver la suma belleza de una mujer.... Hasta aquí te he engañado, pero tú te has dejado.......Como siempre un placer escuchar versos de la propia voz de su autora.
Y pensamos que estaría bien que leyésemos versos de Bob Dylan, recientemente Premio Nobel de Literatura 2016, en palabras de Rosalía un nobel interesante, poesía y arte. Es bueno que se abran puertas que permitan entrar aires de renovación. 

Y nos despedimos, como siempre para reencontrarnos, el sábado que viene 22 de octubre compartiendo besos y versos. Qué los días se llenen de magia.

Nuestro Macondo, sábado 15 de octubre de 2016

Sorpresas en tiempos de nubes cibernéticas

Muy buenas tardes mis queridos Diversos. Hoy en nuestro rincón del fondo nos esperaba una preciosa sorpresa, teníamos una carta, si, si, un carta de verdad, no un SMS, ni un mail, ni un whatsapp, una carta con sello de un país lejano que nos manda muchos saludos con aire mediterráneo. Nuestro Diverso Caglar nos escribió, y acompañó su carta con versos propios y ajenos, versos propios de una brevedad y contundencia fabulosa y versos ajenos de Cahit Sıtkı Tarancı que hablan de Borrachera de primavera: Y yo estoy en los mineretes de Estambul; es el barrio celestial. Fui una gran alegría compartir estos versos con nuestro querido amigo. Y gracias a Mercedes que leyó el matasellos aprendimos una palabra nueva, septiembre en turco se dice eylül. Esperamos nuevas cartas que traigan remite y nos permitan contestar con versos de aire atlántico. Gracias Caglar!!.
Y recordamos, para ahuyentar la muerte, a Francisco Cortegoso. Leímos un pequeño relato del que destacamos que Unha pompa é como unha metáfora, imagen etérea que se forma en nuestra mente igual que una pompa de jabón se forma en el aire que nos rodea, y con la misma fragilidad se rompen.


O TREVO DE SCHAHRIAR
A lámina acuosa que recubría o ollo do rei persa iluminábase, compracíase,
nas palabras –nunca testemuñas– deslizadas sobre o labio superior do
imaxinado rostro de Scheherazade. Imaxinarmos o conto como unha rede
de fíos tecidos na nosa pel; cubertos por un manto para non pasarmos
frío. O seu labio arremuiñado sopraba pompas no ar para contención da
sordidez que agachaba a lingua de Schahriar. Comprácennos as pompas
cando somos meniños, achegámonos a elas para as tocar e desaparecen;
el só as podía percibir reflectidas na pupila, igual ca nós: se cadra non
eran reais, mais cando estoupaban sentíamos a súa humidade sobre a
pel. A calidade especular das pompas amosaba mundos embriagadores,
alucinóxenos: os nosos ollos tamén están cos seus ollos, bebemos as imaxes
e compracémonos en velas; arrotamos máis pompas cara ao ar para que
as Scheherazades do noso tempo constrúan escumas. E por momentos
achegamos as pálpebras para ulir o aroma das herbas con que sazonamos o
caldo dos nosos sentidos. Unha pompa é como unha metáfora,
e esta tamén estoupa como a pequena burbulla que se achega ao teu polgar: desaparece
na túa pel e sentes unha leve humidade quizá, mais o teu ouvido permanece
intacto ante tal fenómeno: é difícil escoitar a consumición dunha desas
esferas que pululan no espazo. Ser conscientes do lugar que ocupamos (ou
que nos ocupa) é percibir o ruído das pompas do noso mundo. Deixármonos
embriagar pola súa densidade é descoñecer a capacidade construtiva das
palabras, como se enreda a nós un denso manto de linguaxe. O poema
aproveita toda a produtividade da linguaxe e atrévese a destecer a nosa pel,
achegarnos ás pompas para que escorreguen ao noso antollo sobre a lingua,
facelas estoupar e saborearmos a acidez da súa composición, e incluso ousar
construír novas pompas. Na nosa lingua hai un doce sabor a trevo, mais os
poemas ofrécennos outros sabores que agardamos nos sorprendan.
                                                                                                                                                                                     Francisco Cortegoso

Y siguió la mañana con versos de Leonard Cohen, leímosLeviatán: no aprendo nada porque mi mente está repleta de cuerpos. 


También escuchamos Esperando a Marianne: he perdido el teléfono que olía a ti..... recoger hasta la última migaja de tu respiración. Y compartimos El césped del jardín delantero: la nieve caía sobre el cortaplumas, las manzanas estaban envueltas en pelo rubio de ocho años de edad......
Rosalía compartió con nosotros versos de su reciente creación: Ser desfasado y anticuado, escritor de libretas sin ordenador, viejo alquimista, .... tampoco los amigos le fueron leales. La de ciego que no supo ver la suma belleza de una mujer.... Hasta aquí te he engañado, pero tú te has dejado.......Como siempre un placer escuchar versos de la propia voz de su autora.
Y pensamos que estaría bien que leyésemos versos de Bob Dylan, recientemente Premio Nobel de Literatura 2016, en palabras de Rosalía un nobel interesante, poesía y arte. Es bueno que se abran puertas que permitan entrar aires de renovación. 

Y nos despedimos, como siempre para reencontrarnos, el sábado que viene 22 de octubre compartiendo besos y versos. Qué los días se llenen de magia.

viernes, 14 de octubre de 2016

Nuestro Macondo 8 de Octubre de 2016

ANTONO GALA VELASCO



Bagdad
Tenía tanta necesidad de que me amaras,
que nada más llegar te declaré mi amor.
Te quité luces, puentes y autopistas,
ropas artificiales.
Y te dejé desnuda, inexistente casi,
bajo la luna y mía.
A las princesas sumerias,
cuando fueron quemadas con joyas rutilantes,
les brillaban aún sus dientes jóvenes;
se quebraron sus cráneos antes que sus collares;
se fundieron sus ojos antes que sus preseas....
Bajo la luna aún brillaban sus dientes,
mientras te poseí desnuda y mía.
Buenos días de esta mañana otoñal que aún conserva el sabor del verano. Ayer si vinieron a nosotros los versos de Antonio Gala y de otros autores a los que escuchamos en medio del paraíso completo y compartido.
Comenzamos con Estancia de Otoño de Gabriel Ferrater, ya que poseía un verso con un metáfora que a veces, cual gigante, sostiene todo el poema, diciendo así:era de color de olor a manzana. A continuación Carlos Lesta nos leyó sus versos deEl círculo de los despiertos, esas persomas que ven como junto a una catarata se despeñan los sueños..... círculos de los que tienden las manos..... el círculo de los despiertos y de los enamorados. Nos emocinó. 
Y nos acercamos al autor cordobés nacido en Brazatortas (Ciudad Real), que se inició en el mundo de las letras a la temprana edad de cinco años, y que desde entonces no las dejó de mano, haciendo de sus escritos una clase magistral del dominio del lenguaje. Leímos varios poemas de Antonio Gala Hoy he olvidado ya tus ojos, y tengo ganas de llorar,  Si ya no vienes para que te aguardo y si te aguardo porque no vienes. Sufrirás tanto que le pondrás nombre a la tristeza. Mientras yo te besaba, te dormiste en mis brazos. Navegaban por mares silenciosos en los que yo no estaba. 
Y Rosalía nos dejó una reflexión; Vieja para comenzar, joven de más para rezar, en referencia a esos momentos de la vida en la que te ponen impedimentos por no estar en el rango adecuado, o lo que los demás consideran adecuado, para realizar determinadas tareas y sueños para los que tenemos más capacidad de soñar.
Y nos quedamos de reunir el sábado 15 de octubre en el rincón de Macondo para tratar de vencer la muerte, que es el olvido, leyendo poemas de un joven autor gallego recientemente fallecido Francisco Cortegoso, dicen que uno no muere hasta que no permanece en el recuerdo de alguien. Así que, luchemos contra el olvido.
Y nos despedimos entre besos y versos, aromas y paraísos, y por supuesto risas que acarician el alma.

Nuestro Macondo 1 de Octubre de 2016



Muy buenos días mis queridos Diversos, ayer a la mesa del fondo del café de Macondo no quisieron acudir los versos de Antonio Gala. A veces los versos son así. No siempre hacen lo que queremos. 
Acudieron, eso si, los versos de Rosalía: Dejé de ser poeta y volvió la toga negra a volverme majareta...... y los de Paco en réplica a Benedetti: Enamorarse es afrontarse a la vida sin fronteras, ..... enamorarse es despertar de nuevo a la mañana,....... enamorarse es caminar sobre el frío......Amor es la compensación del equilibrio.
Y entre los versos hubo conversación, vida, cafés, juicios, política, magistrados, cárceles, vientos...... hubo vida vivida y compartida.
Pero no sería justo con Gala que no lo reclamasemos de nuevo, así que el sábado 8 de octubre, entre el día del Rosario y el domingo llamaremos de nuevo a los poemas de Gala. Esperemos que quieran acudir.
Y mientras tanto que las musas llenen nuestras vidas, dejo una imagen de la costa gallega por si puede ayudar.

Nuestro sábado 24 de setiembre de 2016




TE QUIERO DE MARIO BENEDETTI
Tus manos son mi caricia
mis acordes cotidianos
te quiero porque tus manos
trabajan por la justicia

si te quiero es porque sos
mi amor mi cómplice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos

tus ojos son mi conjuro
contra la mala jornada
te quiero por tu mirada
que mira y siembra futuro

tu boca que es tuya y mía
tu boca no se equivoca
te quiero porque tu boca
sabe gritar rebeldía

si te quiero es porque sos
mi amor mi cómplice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos

y por tu rostro sincero
y tu paso vagabundo
y tu llanto por el mundo
porque sos pueblo te quiero

y porque amor no es aureola
ni cándida moraleja
y porque somos pareja
que sabe que no está sola

te quiero en mi paraíso
es decir que en mi país
la gente viva feliz
aunque no tenga permiso

si te quiero es porque sos
mi amor mi cómplice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos.
Muy buenas tardes mis queridos Diversos. Empezó el sábado y algunos de nosotros sentimos la llamada de la mesa del fondo del rincón del fondo del café de Macondo. Y allí acudimos para conversar, compartir café, trina, manzanilla con vapores de anís y por supuesto escuchar versos y compartir momentos.
Llegamos y escuchamos las palabras de Mario Orlando Hardy Hamlet Brenno Benedetti Farrugia. Empezamos con un trocito de Conjugaciones:


De vez en cuando es bueno
ser consciente
de que hoy
de que ahora
estamos fabricando
las nostalgias
que descongelarán
algún futuro.

Analizando estos versos pensamos que es genial vivir momentos que en un futuro nos permitan ser felices recordando. También disfrutamos de la mirada sonriente de Benedetti mientras escuchábamos
Defender la alegría: Defender la alegría como una trinchera,defenderla del caos y de las pesadillas.
Siempre defender la alegría, incluso en aquellos momentos en los que solamente encontramos refugio en las lágrimas. Y nos llegaron los versos de Hagamos un trato: Compañera usted sabe que puede contar conmigo no hasta dos o hasta diez sino contar conmigo, en el cual todos queríamos ser la compañera que tuviese un amigo, lo que nos permitió hablar de la importancia de la amistad, que requiere del cultivo día a día. Escuchamos Interview, magníficamente leído, O mirando mirando como a veces se mira un rato antes del beso, descubrimos otras definiciones de infinito, política, amor....... Y nos vinieron los versos de Amor de tarde (Y le doblo loe dedos y le saco mentiras,.... números y le saco verdades)
Y también llegaron los versos de Benedetti que nos hicieron sonreir, leímos Heterónimos y Ser y estar. Gran diferencia entre ser y estar, que no existe en algunos idiomas.
Y rematamos con Vaivenes, cuyo final nos estusiasmó

Cada existencia tiene sus vaivenes, que es como decir sus pormenores. El tiempo es como el viento, empuja y genera cambios. De pronto nos sentimos prisioneros de una circunstancia que no buscamos sino que nos buscó. Y para liberarnos de esa gayola es imprescindible pensar y sentir hacia adentro, con una suerte de taladro llamado meditación. De pormenor en pormenor vamos descubriendo el exterior y la intimidad, digamos el milímetro de universo que nos tocó en suerte. Y sólo entonces, cuando encontramos al muchacho o al vejestorio que lleva nuestro nombre, sólo entonces los pormenores suelen convertirse en pormayores.

También acudieron los versos de
José Agustín Goytisolo con dos poemasEncuentro (Alegría por todos los caminos que andaba y desandaba) y Palabras para Julio (Hija mía es mejor vivir con la alegría de los hombres que llorar frente a un muro ciego).

Para despedirnos hasta el próximo sábado que ya será Octubre y ya nos encontrará en pleno otoño con las palabras de
Antonio Gala.
Besos y versos infinitos