Sorpresas en tiempos de nubes cibernéticas
Muy
buenas tardes mis queridos Diversos. Hoy en nuestro rincón del fondo
nos esperaba una preciosa sorpresa, teníamos una carta, si, si, un
carta de verdad, no un SMS, ni un mail, ni un whatsapp, una carta con
sello de un país lejano que nos manda muchos saludos con aire
mediterráneo. Nuestro Diverso Caglar
nos
escribió, y acompañó su carta con versos propios y ajenos, versos
propios de una brevedad y contundencia fabulosa y versos ajenos de
Cahit
Sıtkı Tarancı que
hablan de Borrachera
de primavera: Y yo estoy en los mineretes de Estambul; es el barrio
celestial.
Fui una gran alegría compartir estos versos con nuestro querido
amigo. Y gracias a Mercedes que leyó el matasellos aprendimos una
palabra nueva, septiembre en turco se dice eylül. Esperamos nuevas
cartas que traigan remite y nos permitan contestar con versos de aire
atlántico. Gracias Caglar!!.
Y recordamos,
para ahuyentar la muerte, a Francisco Cortegoso. Leímos un
pequeño relato del que destacamos que Unha pompa é como unha
metáfora, imagen etérea que se forma en nuestra mente igual que una
pompa de jabón se forma en el aire que nos rodea, y con la misma
fragilidad se rompen.
O TREVO DE SCHAHRIAR
A lámina acuosa que recubría o ollo do rei persa iluminábase, compracíase,
nas palabras –nunca testemuñas– deslizadas sobre o labio superior do
imaxinado rostro de Scheherazade. Imaxinarmos o conto como unha rede
de fíos tecidos na nosa pel; cubertos por un manto para non pasarmos
frío. O seu labio arremuiñado sopraba pompas no ar para contención da
sordidez que agachaba a lingua de Schahriar. Comprácennos as pompas
cando somos meniños, achegámonos a elas para as tocar e desaparecen;
el só as podía percibir reflectidas na pupila, igual ca nós: se cadra non
eran reais, mais cando estoupaban sentíamos a súa humidade sobre a
pel. A calidade especular das pompas amosaba mundos embriagadores,
alucinóxenos: os nosos ollos tamén están cos seus ollos, bebemos as imaxes
e compracémonos en velas; arrotamos máis pompas cara ao ar para que
as Scheherazades do noso tempo constrúan escumas. E por momentos
achegamos as pálpebras para ulir o aroma das herbas con que sazonamos o
caldo dos nosos sentidos. Unha pompa é como unha metáfora,
e esta tamén estoupa como a pequena burbulla que se achega ao teu polgar: desaparece
e esta tamén estoupa como a pequena burbulla que se achega ao teu polgar: desaparece
na túa pel e sentes unha leve humidade quizá, mais o teu ouvido permanece
intacto ante tal fenómeno: é difícil escoitar a consumición dunha desas
esferas que pululan no espazo. Ser conscientes do lugar que ocupamos (ou
que nos ocupa) é percibir o ruído das pompas do noso mundo. Deixármonos
embriagar pola súa densidade é descoñecer a capacidade construtiva das
palabras, como se enreda a nós un denso manto de linguaxe. O poema
aproveita toda a produtividade da linguaxe e atrévese a destecer a nosa pel,
achegarnos ás pompas para que escorreguen ao noso antollo sobre a lingua,
facelas estoupar e saborearmos a acidez da súa composición, e incluso ousar
construír novas pompas. Na nosa lingua hai un doce sabor a trevo, mais os
poemas ofrécennos outros sabores que agardamos nos sorprendan.
Y siguió la mañana con versos de Leonard Cohen, leímosLeviatán: no aprendo nada porque mi mente está repleta de cuerpos.
También escuchamos Esperando a Marianne: he perdido el teléfono que olía a ti..... recoger hasta la última migaja de tu respiración. Y compartimos El césped del jardín delantero: la nieve caía sobre el cortaplumas, las manzanas estaban envueltas en pelo rubio de ocho años de edad......
Y Rosalía compartió con nosotros versos de su reciente creación: Ser desfasado y anticuado, escritor de libretas sin ordenador, viejo alquimista, .... tampoco los amigos le fueron leales. La de ciego que no supo ver la suma belleza de una mujer.... Hasta aquí te he engañado, pero tú te has dejado.......Como siempre un placer escuchar versos de la propia voz de su autora.
Y pensamos que estaría bien que leyésemos versos de Bob Dylan, recientemente Premio Nobel de Literatura 2016, en palabras de Rosalía un nobel interesante, poesía y arte. Es bueno que se abran puertas que permitan entrar aires de renovación.
Y nos despedimos, como siempre para reencontrarnos, el sábado que viene 22 de octubre compartiendo besos y versos. Qué los días se llenen de magia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario