O sol sairá teimudo cada día; unha almofada de luz onde pousar os soños.
Qué afán leva ao sol a rescatar ó día
percorrendo a cara oculta da lúa
trala maleza dos grises desta choiva
qué garda o río das horas?
Qué afán leva ao sol
a engañar a máscara do tempo
acendendo menceres solidarios
cómplices da noite?
Qué afán leva ao sol
a pintar arco iris nas nubes
como un pacto de amor
entre os homes e o ceo?
Qué afán leva ao sol
a ser a almofada de luz deste futuro
preso e sen estrelas?
Ana López.
No hay comentarios:
Publicar un comentario