RECORDANDO A LUÍSA VILLALTA(poeta e violinista)

"A súa esencia persoal e creativa era unha fusión, unha dobre pertenza á música e á poesía"
                                                                                                                           Fernan-Vello


En marzo do 2004  Luísa Villalta colleu un tren con destino descoñecido e deixóunos as súas palabras sostidas nun "pizzicato" que belisca as cordas dos nosos corazóns.
Graza sempre, que cheguen as nosas palabras onde sone agora o teu violín.
                                                                                                             Ana López.



                         A ESTACIÓN


Onda nós nunca pasan os trens.
só chegan ou parten.
Por iso tamén somos nós
a nosa última estación
o noso amor definitivo.

Así podemos marchar
no único sentido posibel
ou esperar o avalo dos viaxeiros
para sentirnos expandidos nas miradas extrañas
que chegan arrastrando as bambalinas do mundo.

Onde nós non hai nunca outro destino
que ser un anónimo fin
ou un glorioso comezo.

Máis alá
máis alá somente o mar
e a incertidume da luz
o extremo
o abismo
o espello detido en nós.

                                    Luísa Villalta.
                                   (1957-2004)