miércoles, 22 de marzo de 2017

Nuestro Macondo, sábado 11 de marzo de 2017



A xusticia pola man

Rosalía de Castro

Aqués que tén fama d' honrados na vila
roubáronme tanta brancura qu' eu tiña;
botáronme estrume nas galas dun día,
a roupa de cote puñéronma en tiras.
Nin pedra deixaron en dond' eu vivira;
sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas;
ó raso cas lebres dormín nas campías;
meus fillos... ¡meus anxos!... que tant' eu quería,
¡morreron, morreron ca fame que tiñan!
Quedei deshonrada, mucháronm' a vida,
fixéronm' un leito de toxos e silvas;
i en tanto, os raposos de sangre maldita,
tranquilos nun leito de rosas dormían.

―――

―Salvádeme ¡ouh, xueces!, berrei... ¡Tolería!
De min se mofaron, vendeum' a xusticia.
―Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...
tan alto qu' estaba, bon Dios non m' oíra.
Estonces, cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño... (ne' as herbas sentían)
i a lúa escondíase, i a fera dormía
cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas,
dun golpe ¡dun soio! deixeinos sin vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces... estonces cumpreuse a xusticia:
eu, neles; i as leises, na man qu' os ferira.

Muy buenas noches queridos Diversos la mañana se iniciaba gris pero los colores y versos del arco iris decidieron acercarse a la mesa del fondo del café de Macondo y disfrutamos de los colores y los versos.
Iniciamos la mañana con
Gioconda Belli, autora nicaragüense, que vino de la mano de Carlos Lesta para conmemorar la semana en la que se celebra el Día Internacional de la Mujer. Carlos leyóAmanece con pelo largo el día curvo de las mujeres: ¡Qué poco es un solo día, hermanas, qué poco, para que el mundo acumule flores frente a nuestras casas!, De la cuna donde nacimos hasta la tumba donde dormiremos......, y después leyó Quiero una huelga: Una huelga donde nazca el silencio para oír los pasos del tirano que se marcha. En ambos poemas, de impresionante lectura, se revela la actividad política de la autora y su ahondamiento en el universo femenino. También en sintonía con esta autora y de la voz de Carlos escuchamos A xusticia pola man de nuestra cercana Rosalía de Castro, realmente estos versos de gran fuerza nos impactaron, no aperece la causa la injusticia pero la potencia de los versos nos indica la gravedad y la falta de ayuda de esta mujer que grita a la justicia y a Dios. Y de la mesa de Carmen, que tiene vida propia y magia, vino otro poema de Rosalía de Castro que también habla de injusticias y silencios, se titula ¿Por qué? : ¿cómo pagar? ¿cómo?, mala morte vos mate, silencio non blasfemes. Y vivimos el poema con la voz, mejor dicho la interpretación de Carmen, un verdadero placer mágico. Y Mercedes, de pie, compartió con nosotros las palabras de Alfonsina Storni, versos que emocionan, con emociones no siempre agradables pero siempre emociones: Es medianoche... espesas masas negras, nubes invisibles de cuerpos microscópicos. Si el silencio invade mi cuerpo.... las puertas de mi cuerpo se abrirán solas. De la mágica mesa de Carmen llegaron Histoiresde Jacques Prevert por supuesto en francés, escuchamos una historia de amor y desamor unida al insomnio y a los sueños: Tú sueñas por la noche pero yo tengo insomnio, te veo soñar eso me hace soñar. Carlos Santos vino con sus colores y con una historia de greguerías, textos breves que generalmente constan de una sola frase expresada en una sola línea, y que expresan, de forma aguda y original, pensamientos filosóficos, humorísticos, pragmáticos, líricos, o de cualquier otra índole, se considera un género creado por Ramón Gómez de la Serna. Estuvimos hablando de este género leyendo varias como: Nadie ha dicho que las cosas vivan, las cosas sueñan. De tanto comer sesos a la romana le puede salir a uno casco de centurión. Mientras las escuchábamos Carlos hizo la ilustración de una greguería con la que ganó un concurso en un museo madrileño y que sorteó siendo Carmen la ganadora. 




No hay comentarios:

Publicar un comentario