domingo, 8 de febrero de 2015

Nuestro Macondo, sábado 7 de febrero de 2015

AEROPORTO
Toda viaxe é corpo e ten algo de esperanza,
de resplandor secreto.
No oficio de vivir, coas súas vellas rutinas,
aínda nace nos días
a flor transparente da sorpresa
e todo horizonte borra a dor.
Deixamos atrás o peso azul da sombra
e as voces repetidas que se esvaen no baleiro,
as teimosas consignas que o tempo e o costume
condenaron a se confuso rito,
patético destino.
Toda viaxe, ao cabo, é fuxir de nós mesmos,
saír do labirinto desviado da sorte,
sentir a chama limpa do futuro na fronte.
Por iso agora, minutos antes de partir,
sentimos como treme no sangue
unha raíz estraña,
talvez o eco dunha antiga ledicia,
a exhalación punxente dos praceres perdidos,
acaso aquel amor que nunca foi.
Os fíos da memoria átanse agora súbitos
e hai imaxes que doen,
xestos que aínda regresan,
corpos grises na néboa,
accidentes da vida,
restos dunha paixón.
¿Por que agora o recordo planifica o seu golpe
de impensada acedume e quebrado perfil?
Toda viaxe é un signo que se acende no vento
e xa estamos dispostos, xa non hai volta atrás.
Xa nos están chamando pola megafonía,
e outra vida se anuncia, outro alento, outra voz,
e levamos acesa unha estrela no corpo,
a vibración dos días como un segredo, un triunfo;
a duración que espera para ser no porvir,
e a palabra aínda dentro como lúcida brasa
que invade o pensamento cando a nave partiu,
e xa lonxe, na altura, na cegadora luz,
no ar que suspende o mundo;
a purificación.
Miguel Anxo Fernán-Vello.


Muy buenas noches queridos Diversos. Hoy caldeamos nuestra fría mañana con versos variados. Como la tarea propuesta era leer a Miguel Anxo Fernán-Vello (Cospeito, Lugo 1958) por él empezamos. Leímos varios poemas de ASTRO INTERIOR O Desexo "O desexo é un peixe que morre silencioso entre golpes....


O desexo é un peixe que morre silencioso
entre golpes de auga e latexos de espello
nunha caixa de luces levitada na sombra
dunha paixón mariña.

Aeroporto (, El cuerpo es ser, estar en su arte, Outonancias

I

Pasan leves as mulleres do outono

levan flores nos ollos silenciosas
flores de azul de néboa
flores doces de choiva

flores de luz filtrada
pola sombra aínda morna deste vento de seda
que así pasa con elas

levan transmigracións sensíbeis
de flores máis antigas
(espirais dos espellos polos que escoa o tempo)

levan flores transparentes de auga
flores de estrela líquida
flores que arden en sombras
celestes submarinas
en brillante e profundo e amoroso
desexo.


Mercedes trajo una antología de poesía gallega titulada SINFONÍA ATLÁNTICA de la cual leímos varios autores. Pero da Ponte (1260) en su Cantiga de amor de refrán dice: En mala hora naciera señor, por vos y por min......,

Cántiga d'amor de refran

Senhor do corpo delgado
en forte pont'eu fuy nado
que nunca perdi cuydado
nen afán, des que vos vi
En forte pont'eu fui nado
senhor, por vós e por mi!

Con este afan tan logrado
en forte pont'eu fuy nado
Que vos amo sen meu grado
e fago a vós pesar y
En forte pont'eu fui nado
senhor,por vós e por mi!

Ay eu, cativ'e coytado!
En forte pont'eu fuy nado!
Que servi sempre endonado
ond'un ben nunca aprendí.
En forte pont'eu fui nado
senhor, por vós e por mi!

También leímos Baladas en las playas del oeste de Manolo Rivas (A Coruña 1957)


Balada nas praias do oeste

Na ribeira acouga a nau
e aniñan no seu mastro os paxaros da terra.
Co compás trazo as roitas en mapas de labranza,
doe-me a ira do ceono feble costelame de semente,
e temo a deriva da flor por ventos desumanos.
Dormea nauna ribeira,
cuberto en mato e xuncos o ensoño azul da quilla
e alma ten de farándula o mascarón da proa.
Na bitácula garda-se o caderno das luas e a búsola das chúvias
unha botella con vello licor de neve.
Canta a laberca nun arpón de ferruxe,
trinca os cabos un solouco de melro,
e albiscan os corvos no timón a miúda morte que se deita nas beiras.
Todo listo, almirante, para a grande viaxe.


y de Pero de Veer (S XII-S XIII) un poema que dice: Véxovos filla de corazón, non vos vexo filla cantar pero chorar moito..,

-Vexovos, filla, tan de coraçon
choras tan muito, que hei en pesar,
e veñovos por esto preguntar
que me digades, se Deus vos perdon,
¿por que andades tan triste chorando?
-Non poso eu, madre, sempre andar cantando.

-Non vos vexo eu, filla, sempre cantar
mais chorarmuito, e teño que por en
algun amigo queredes gran ben,
e decide ora, se Deus vos ampar,
¿por que mi andades tan triste chorando?
-Non poso eu, madre, sempre andar cantando

de Marica Campo (1948) leímos un soneto en el que dice: Baixei ao teu amor e foi un pozo

Soneto Número 10

Baixei ao teu amor e foi un pozo:
escuridade moita e mais misterio,
alxube de terror e cautiverio,
pero eu vinte de luz e tiven gozo.

Todo estaba de estrea, todo mozo,
non sabía da dor nin do cauterio,
oía só o son do teu salterio
e brincabame o sangue co alborozo.

Canta lúa afogada na soidade
noteu rostro negado de cotío!
Nunca souben quen eras en verdade.

Canta noite perdida, canto frío,
coidando ser feliz nesa cidade
que fundaches por min no desvarío!

y de Ricardo Carballo Calero (Ferrol, 1910-1990)leímos Manequín negra, en donde habla de: O teu riso de saraiba.

Manequin negra

Un solnocgturno bruniu co seu óleo as tu as longas pernas.
Onde o oso se acaroa à pel, brilla con brancura de azo.
O teu riro de saraiva repinica no pandeiro da lua,
que arrecende a música tecida pola dozura dos teus pes.
Cisne sombrizo que esbara polas teclas dun lago dormido.
Cacharela de trebas, muller de fume e soño, que agromas
co misterio enrolado ao teu colo, boa de ondulantes aneis;
co amor cingido aos teus cadris, veu de momo rugir;
co paraiso deitado sobre os teus fros estola de florido lume,
A tua nai ouvea na selva- niños de mortos nas árbores-
mentres caen as granadas ao redor da sua choza.
A tua irmá berra no asfalto -as pancartas caídas, os cans-
mentres os gases lacrimógenos abaloufan as suas pálpebras.
A tua irmá dea manígua abala os peitos tolos
mentres canta a rumba de rouca voz.
A tua cuñada da sabana arreguiza a grupa
nozcada polo tabao do tam-tam.
Todas son estronício e lóstrego, foguetes de amor e dor.
Mais ti só esbaras en siléncio, viras e moves-te con líquido avantar,
luxosísimo tulipán alugado para a festa do dourado jardín.


Todas estos versos en gallego nos trajeron música a los oídos y caricias al alma.
Carlos Santos compartió con nosotros los versos del poeta colombiano Rómulo Bustos Aguirre (Santa Catalina de Alejandría, Bolívar, 1954)


EL CORAZÓN ES UN CUENCO SEDIENTO Y EXTRAÑO

El corazón es un cuenco sediento y extraño
Toda el agua del cielo cabe en él
sin derramarse
Nunca se colmaría aunque lloviera
todo el cielo
Aunque todo el cielo se derramara
como una cosecha de llanto



Miguel Melero compartió con nosotros dos de sus poemas. El primero Titulado Retrato (nº6) en donde dice:
Tienes la pericia mecánica de darle la vuelta a las cosas...... y Te amo (nº8): Pero te amo, en silencio, en secreto. Comentó que son una continuación de los poemas de Rencor y Odio.
Y así entre versos, sonrisas, cafés y libros discurrió esta mañana de febrero.
Quedamos emplazados para tratar versos y prosas de Carballo Calero en la mesa del fondo del café de Macondo el sábado 14 de febrero.

Vista previa del archivo adjunto la foto.







Que los versos y los besos acompañen vuestro semana.

No hay comentarios:

Publicar un comentario