AEROPORTO
Toda
viaxe é corpo e ten algo de esperanza,
de
resplandor secreto.
No
oficio de vivir, coas súas vellas rutinas,
aínda
nace nos días
a
flor transparente da sorpresa
e
todo horizonte borra a dor.
Deixamos
atrás o peso azul da sombra
e
as voces repetidas que se esvaen no baleiro,
as
teimosas consignas que o tempo e o costume
condenaron
a se confuso rito,
patético
destino.
Toda
viaxe, ao cabo, é fuxir de nós mesmos,
saír
do labirinto desviado da sorte,
sentir
a chama limpa do futuro na fronte.
Por
iso agora, minutos antes de partir,
sentimos
como treme no sangue
unha
raíz estraña,
talvez
o eco dunha antiga ledicia,
a
exhalación punxente dos praceres perdidos,
acaso
aquel amor que nunca foi.
Os
fíos da memoria átanse agora súbitos
e
hai imaxes que doen,
xestos
que aínda regresan,
corpos
grises na néboa,
accidentes
da vida,
restos
dunha paixón.
¿Por
que agora o recordo planifica o seu golpe
de
impensada acedume e quebrado perfil?
Toda
viaxe é un signo que se acende no vento
e
xa estamos dispostos, xa non hai volta atrás.
Xa
nos están chamando pola megafonía,
e
outra vida se anuncia, outro alento, outra voz,
e
levamos acesa unha estrela no corpo,
a
vibración dos días como un segredo, un triunfo;
a
duración que espera para ser no porvir,
e
a palabra aínda dentro como lúcida brasa
que
invade o pensamento cando a nave partiu,
e
xa lonxe, na altura, na cegadora luz,
no
ar que suspende o mundo;
a
purificación.
Miguel
Anxo Fernán-Vello.
Muy
buenas noches queridos Diversos. Hoy caldeamos nuestra fría mañana
con versos variados. Como la tarea propuesta era leer a Miguel Anxo
Fernán-Vello (Cospeito, Lugo 1958) por él empezamos. Leímos
varios poemas de ASTRO INTERIOR O Desexo "O desexo é un peixe
que morre silencioso entre golpes....
O
desexo é un peixe que morre silencioso
entre
golpes de auga e latexos de espello
nunha
caixa de luces levitada na sombra
dunha
paixón mariña.
Aeroporto
(, El cuerpo es ser, estar en su arte, Outonancias
I
Pasan
leves as mulleres do outono
levan
flores nos ollos silenciosas
flores
de azul de néboa
flores
doces de choiva
flores
de luz filtrada
pola
sombra aínda morna deste vento de seda
que
así pasa con elas
levan
transmigracións sensíbeis
de
flores máis antigas
(espirais
dos espellos polos que escoa o tempo)
levan
flores transparentes de auga
flores
de estrela líquida
flores
que arden en sombras
celestes
submarinas
en
brillante e profundo e amoroso
desexo.
Mercedes
trajo una antología de poesía gallega titulada SINFONÍA ATLÁNTICA
de la cual leímos varios autores. Pero da Ponte (1260) en su Cantiga
de amor de refrán dice: En mala hora naciera señor, por vos y por
min......,
Cántiga
d'amor de refran
Senhor
do corpo delgado
en
forte pont'eu fuy nado
que
nunca perdi cuydado
nen
afán, des que vos vi
En
forte pont'eu fui nado
senhor,
por vós e por mi!
Con
este afan tan logrado
en
forte pont'eu fuy nado
Que
vos amo sen meu grado
e
fago a vós pesar y
En
forte pont'eu fui nado
senhor,por
vós e por mi!
Ay
eu, cativ'e coytado!
En
forte pont'eu fuy nado!
Que
servi sempre endonado
ond'un
ben nunca aprendí.
En
forte pont'eu fui nado
senhor,
por vós e por mi!
También
leímos Baladas en las playas del oeste de Manolo Rivas (A Coruña
1957)
Balada
nas praias do oeste
Na
ribeira acouga a nau
e
aniñan no seu mastro os paxaros da terra.
Co
compás trazo as roitas en mapas de labranza,
doe-me
a ira do ceono feble costelame de semente,
e
temo a deriva da flor por ventos desumanos.
Dormea
nauna ribeira,
cuberto
en mato e xuncos o ensoño azul da quilla
e
alma ten de farándula o mascarón da proa.
Na
bitácula garda-se o caderno das luas e a búsola das chúvias
unha
botella con vello licor de neve.
Canta
a laberca nun arpón de ferruxe,
trinca
os cabos un solouco de melro,
e
albiscan os corvos no timón a miúda morte que se deita nas beiras.
Todo
listo, almirante, para a grande viaxe.
y
de Pero de Veer (S XII-S XIII) un poema que dice: Véxovos filla de
corazón, non vos vexo filla cantar pero chorar moito..,
-Vexovos,
filla, tan de coraçon
choras
tan muito, que hei en pesar,
e
veñovos por esto preguntar
que
me digades, se Deus vos perdon,
¿por
que andades tan triste chorando?
-Non
poso eu, madre, sempre andar cantando.
-Non
vos vexo eu, filla, sempre cantar
mais
chorarmuito, e teño que por en
algun
amigo queredes gran ben,
e
decide ora, se Deus vos ampar,
¿por
que mi andades tan triste chorando?
-Non
poso eu, madre, sempre andar cantando
de
Marica Campo (1948) leímos un soneto en el que dice: Baixei ao teu
amor e foi un pozo
Soneto
Número 10
Baixei
ao teu amor e foi un pozo:
escuridade
moita e mais misterio,
alxube
de terror e cautiverio,
pero
eu vinte de luz e tiven gozo.
Todo
estaba de estrea, todo mozo,
non
sabía da dor nin do cauterio,
oía
só o son do teu salterio
e
brincabame o sangue co alborozo.
Canta
lúa afogada na soidade
noteu
rostro negado de cotío!
Nunca
souben quen eras en verdade.
Canta
noite perdida, canto frío,
coidando
ser feliz nesa cidade
que
fundaches por min no desvarío!
y
de Ricardo Carballo Calero (Ferrol, 1910-1990)leímos Manequín
negra, en donde habla de: O teu riso de saraiba.
Manequin
negra
Un
solnocgturno bruniu co seu óleo as tu as longas pernas.
Onde
o oso se acaroa à pel, brilla con brancura de azo.
O
teu riro de saraiva repinica no pandeiro da lua,
que
arrecende a música tecida pola dozura dos teus pes.
Cisne
sombrizo que esbara polas teclas dun lago dormido.
Cacharela
de trebas, muller de fume e soño, que agromas
co
misterio enrolado ao teu colo, boa de ondulantes aneis;
co
amor cingido aos teus cadris, veu de momo rugir;
co
paraiso deitado sobre os teus fros estola de florido lume,
A
tua nai ouvea na selva- niños de mortos nas árbores-
mentres
caen as granadas ao redor da sua choza.
A
tua irmá berra no asfalto -as pancartas caídas, os cans-
mentres
os gases lacrimógenos abaloufan as suas pálpebras.
A
tua irmá dea manígua abala os peitos tolos
mentres
canta a rumba de rouca voz.
A
tua cuñada da sabana arreguiza a grupa
nozcada
polo tabao do tam-tam.
Todas
son estronício e lóstrego, foguetes de amor e dor.
Mais
ti só esbaras en siléncio, viras e moves-te con líquido avantar,
luxosísimo
tulipán alugado para a festa do dourado jardín.
Todas
estos versos en gallego nos trajeron música a los oídos y caricias
al alma.
Carlos
Santos compartió con nosotros los versos del poeta colombiano Rómulo
Bustos Aguirre (Santa
Catalina de Alejandría, Bolívar, 1954)
EL
CORAZÓN ES UN CUENCO SEDIENTO Y EXTRAÑO
El corazón es un cuenco sediento y extraño
Toda el agua del cielo cabe en él
sin derramarse
Nunca se colmaría aunque lloviera
todo el cielo
Aunque todo el cielo se derramara
como una cosecha de llanto
El corazón es un cuenco sediento y extraño
Toda el agua del cielo cabe en él
sin derramarse
Nunca se colmaría aunque lloviera
todo el cielo
Aunque todo el cielo se derramara
como una cosecha de llanto
Miguel
Melero compartió con nosotros dos de sus poemas. El primero Titulado
Retrato (nº6) en donde dice:
Tienes
la pericia mecánica de darle la vuelta a las cosas...... y Te amo
(nº8): Pero te amo, en silencio, en secreto. Comentó que son una
continuación de los poemas de Rencor y Odio.
Y
así entre versos, sonrisas, cafés y libros discurrió esta mañana
de febrero.
Quedamos
emplazados para tratar versos y prosas de Carballo Calero en la mesa
del fondo del café de Macondo el sábado 14 de febrero.
Que los versos y los besos acompañen vuestro semana.
No hay comentarios:
Publicar un comentario