Quería pediros disculpas porque cada vez que me toca hacer la crónica, la recibiis a destiempo.
Agradezco enormemente cada vez que Ángeles me dice que haga esta crónica, porque me obliga a pensar en otras cosas que no sea mi “nada personal”. Hago lo que puedo intentando trabajar en la música, la pintura y leyendo mucho entre otras cosas… Es difícil salir de este nihilismo con las circunstancias sociopolíticas ( es una redundancia ya que todo es social y todo es política) que nos rodean. En este sentido podría perder el tiempo en deciros que soy feminista, socialista ( no confundir con ningún partido, por favor), soy crítica con la información, sobre todo los bulos. Me molestan las religiones y más en la escuela, reivindico la educación y la sanidad públicas. Soy tolerante y creo que no tengo demasiados prejuicios (no tener ninguno debe ser imposible porque somos humanos, no creéis? ). Todo esto lo cuento para que comprendáis como puedo sentirme, al igual que otras personas, por supuesto, en las circunstancias actuales y teniendo en cuenta que ya soy una paciente de riesgo con patologías previas.
Hablamos de otras cosas?
Dicen que son veinticuatro Esta mujer está loca,
las horas que tiene el día esta mujer está loca.
Si tuviera veintisiete Quiere que la bese yo
tres horas más te querría. en el cielo de la boca.
Federico García Lorca
En mi mesilla de noche, junto a Miguel
Hernández, el de Orihuela, y Antonio
Machado, por más señas
Canto
Pienso
Pero pensar no es verbo de movimiento
Siento
Fuera del foco, la luz
Pienso lo que pienso
Decir, digo lo que callo
Sentir… qué sé yo lo que yo siento!
Da igual el medio que elijas
La radio miedo me cuenta
TV guerra en el medio
Prensa escrita angustia y miedo
Y en medio mentira y media
Y después, verdad no tengo
Siento la media esperanza
Y el vaso medio vacío
El virus y su remedio
Siento
Que a pesar de la bonanza
del tiempo
no hay bonanza en mi cerebro
ni encuentro calma en el viento
En otro orden de historias os diré que en estos tiempos, me siento Dubuffet, o Debussy
y de vez en cuando Hundertwwasser, dependiendo de la hora; aunque también
levo algún tempo sentíndome
A beleza do xardín engalanado
na urxencia, na estación do inverno, na Pascua
luminosa (ilusión a contratempo),nos labirintos
extraviados, na bagulla encallada,
Lucía Novas
agonía dos nomes que non volverán ser habitados.
da música que acompañou as renuncias,
o sacrificio da posteridade.
a evocación non é dabondo.
Baldo Ramos
Nun conco de cerámica manteiga e azucre
misturo
ovos da casa
fariña. Levadura
toque de canela
vainilla en punto
misturo
revolco coas mans ……… ( A creación doméstica)
Antía Otero
Para facer un poema postdadaísta
colla unhas tesoiras
e recorte no ventre con dozura neutral
unha perfecta incisión sangrante.
Meta a man na tebra incógnita
do seu intestino polimorfo
e extraia os traxes dos funcionarios da medianoite,
dentaduras esquecidas …
Xavier Lama
era un fregar
ourego romeu menta
contra as mans
un expiarme furioso
na procura
coma calquera redención
inexplicábel
aguillón
do último verso …
Dores Tembrás
Inzado está o ceu de cianuro e aditivos:
macerado de deus e carne humana
que ferve en auga insuficiente
ata perfurar o ventre foncho da materia, …
Carlos Fontes
E agora algo máis meu con moito agarimo. Son pequenos poemas de tres versos, pero que non son haikús, pois estos teñen unhas normas concretas.
Verde azul vermello
O mar escintila
Eu fiquei pegada na paisaxe
Expresionismo
O teu sorriso bicou o vento
A noite estoupou en mil faragullas de lus
Choveu
Escuros arumes telúricos
Recendos que se espallan no piñeiral
Un lóstrego rachou
a noite escura
Un instante iluminou a miña vida
Espero non ter sido demasiado cansa. Como din as Tanxuguiras, “non hai fronteiras”.
Bicos e versos.
Na Terra, o 23 de xaneiro do 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario