sábado, 3 de mayo de 2014

Nuestro Macondo, sábado 3 de mayo de 2014


Un Macondo lleno de mariposas

Este sábado Macondo nos recibió con una profusión de mariposas amarillas que, de las manos de Carlos Santos, van iluminando nuestro local.
foto CarlosLesta

No llenamos el salón, es cierto, pero las palabras fluyeron en torno a la poesía y a Doña Elena Poniatowska.
Breve reseña biográfica
Extractada de la nota publicada en "Los caminos de Elena y otras menudencias "dgb.conaculta.gob.mex"
Elena Poniatowska es autora de más de cuarenta libros que abarcan casi todos los géneros: entrevista, cuento, teatro, crónica, testimonio, novela, ensayo y biografía.
A pesar de su extensa y variada obra literaria, es mejor conocida por sus entrevistas y libros de testimonio, géneros reinventados en México por ella.
Poniatowska ha disfrutado de enorme éxito como periodista y escritora. Como periodista anduvo tras la noticia, y por estar reporteando día y noche, nunca tuvo tiempo de participar en la sociedad literaria. Además, desde joven empezó a creer que había que hacer libros útiles, libros para su país.Poniatowska estudio taquimecanografía para trabajar como secretaria bilingüe, pero nunca hizo una carrera. Según ella, no pasó por la universidad ni de noche.
Si bien es verdad que ha recibido varios doctorados honoris causa de universidades de México y del extranjero (el más reciente el que le confirió la Universidad Nacional Autónoma de México, en septiembre de 2001), la escritora señala que su educación superior fue poco tradicional: no asistió a la universidad La Salle, sino a la de la Calle. El nombre completo de la autora es: Hélene Elisabeth Louise Amélie Dolores Poniatowska Amor y nació el 19 de mayo de 1933.




Y la poesía llegó, por supuesto

Concha Parga nos acerca
Foto : Concha Parga

En maio

En maio os peitos da luz
amamantan os días
que medraron baixo as chuvias de abril
e os ventos de marzo.

En maio as mágoas átanse á cor das flores
e mídense en magnitudes  de transparencia.

Agora teño o corazón
enchoupado en melancolías vermellas.
Cósenme as pálpebras bágoas amarelas,
dores  azuis róenme   os adentros,
mastigo angustias alaranxadas,
supuran os labios ausencias violáceas
e soidades brancas cólanse entre os dedos.

En maio penduro os abrigos nunha percha,
gardo nunha gabeta  os xerseis do inverno.
Saco as cores do armario para adobiar as penas
e camiño polas rúas, anémica de escuridades…


A tristeza deita sangue na inercia celeste da tarde.
 


Y a poetas que iluminan los días

foto. CarlosLesta


Xavier Seoane

II
Es como o perfume do vento en primavera.
Tan fráxil como o soño, como a herba.
Esprésaste en silencio, como a morte e o tempo.

¿Como
                 podes vivir?
¿Que pode
                facer de ti o que es?

Cando te vexo
                 nada comprendo.
Cando estás ausene
                nada sei.

Déixame acompañarte
até a viaxe última da luz no firmamento.

Hai estrelas que caen
para salvaro mundo
da morte, da intemperie.


XII

Estou en ti. Mais ti nin o sospeitas.

Cando cruzas a rúa, estou contigo.
Cando abarcas o voo
do horizonte ou das ondas coa mirada.

Cando miras a vella durmida dos cartóns,
ou compras unha presa de castañas
ou saes a mollarte baixo a chuvia de maio.

Cando te deitas, e toda a casa está
silenciosa, pero as nubes
seguen pasando, con pés de bailarina,
polo tellado.

Até cando te esqueces de min estou en ti.
Pois todo o ar que respiras
ten un alento cruel de amor contaminado.
Porque unha cousa son
os traballos e os días
e outra o Hesíodo que poida contalos.

Por iso estou contigo na ausencia e na presenza.
Contigo sempre,
xardín puro de luz
dos meus días máis cegos e os meus máis fieis naufraxios.


De "Para unha luz ausente" de Xavier Seoane (A Coruña 1954)


foto CarlosLesta

Eduardo Estévez

tres fotogramas

1
"como esquecerte"
pensaba
"se o que sei de ti
é só unha foto na que me miras
e sorrís"

2
"como esquecerte
se só sei de ti
un pequeno fragmento
imaxinario"

3
construir o olvico
cun fragmento
tan pequeno de memoria


a sombra

ela ía pola rúa deserta
mirando como a súa sombra se transformaba
coas irregularidades da parede
co paso de cada farola
ela ía deserta pola rúa
e a súa sombra miraba como a cada
paso
a cada farola
ela se transformaba amoldándose
ao mundo
á irrealidade

Da bitácora En Construcción

Eduardo Estévez, Buenos Aires 1969


foto : CarlosLesta

José Agustín Goytisolo

El lobito bueno

Erase una vez
un lobito bueno
al que maltrataban
todos los corderos.

Y había también
un príncipe malo
una bruja hermosa
y un pirata honrado.

Todas estas cosas
había una vez.
Cuando yo soñaba
un mundo al revés.


Secreto

Antes yo no sabía
por qué debemos todos
-día tras día-

seguir siempre adelante
hasta como se dice
que el cuerpo aguante.

Ahora lo sé.
Si te vienes conmigo
te lo diré.

Ella dio su voto a Nixon

Se llama Katheleen y es rubia
mide cinco pies nueve pulgadas
bien parecida treinta y cuatro años
estudió en el Colegio Presbiteriano de Akron
y se licenció en Literatura Española
por la New York University.

Allí conoció a Ted se casaron pronto
tienen un niño y una niña
viven en Long Island en una linda casa
el marido es un brillante ingeniero
que corta el cesped y practica yoga
y ella trabaja para una editorial.

Ama la libertad pero dentro de un orden
opina que los negros no están aún maduros
asiste a los oficios regularmente
recibe a sus amigas los viernes por la tarde
y los martes almuerza
con su Ted en el Rotary Club.

Hace seis días que llegaron a Europa
pues en París se celebra un Congreso de Acústica
y mientras él ultimaba su ponencia
Katheleen partió hacia el Sur
quedando en encontrarse en Málaga los dos
cuando se terminaran las sesiones.

Hoy ella ha amanecido en un cuarto de hotel
junto a un extraño hombre flaquito
y mientras busca un Alka-Seltzer
piensa que por la tarde llega Ted
y que el psiquiatra de vuelta en Nueva York
ya aclarará todo este asunto.



El canto rodado

Como la piedra amigos
como el canto rodado
en perpetuo combate
con el agua y los años.

Sí sed como la piedra
como el canto rodado:
puros y resistentes
terribles y obstinados

De "Palabras para Julia" José Agustín Goytisolo – Barcelona 1928-1999

foto : CarlosLesta



Quedamos, pues, para el próximo sábado con más versos y con el mismo entusiasmo de siempre.




No hay comentarios:

Publicar un comentario