lunes, 28 de abril de 2014

Nuestro Macondo, sábado 26 de abril de 2014


Hola, aquí va la crónica del sábado pasado.
 
 
 

Tiempo de rebajas

carteles anuncian descuentos importantes
pero no dicen que todo está previsto
y los precios nada tienen que ver con estas fechas

aún así
las vidrieras muestran reclamos que ilusionan
maniquíes a la moda con escandalosos modelos
de épocas sin llegar o ya llegadas
épocas de dolores sin dulzura

y pasamos por delante y esos letreros
que anuncian los descuentos 
están del lado nuestro
en esta misma acera, bajo estos zapatos
en mi misma sombra que vale menos cada día

no nos hace falta poner los carteles adecuados
están en nuestra frente en nuestros brazos
nos piden, con la delicada persuasión de palitos y corazas,
esperar con paciencia a ser los elegidos
y hacer bien el trabajo, callados, conformes
acaso
agradecidos.

Así, la lectura de este poema de Carlos abre la reunión del sábado.

Le siguen los poemas de Xosé María Diaz Castro,(1914, Guitiriz-1990, Lugo), poeta al que este año se dedica el Día das Letras Galegas.

COMA VENTOS FUXIDOS

 Estes non son poemas, nin cimentos
 de poemas siquera. Son fragmentos
 de min mesmo perdidos,
 coma ventos fuxidos,
 por antigos camiños esquencidos:
 Díaz Castro perdido no traxeito
 dun recordo moi longo, recolleito
 por un anxo e salvado
 nalgún intre de amor desesperado!

A NOITE É NECESARIA

 Hai homes cheos de sombra,
 homes a contralús
 que che fan ver a Deus
 coma unha mar de lus.

 A Noite é necesaria
 pra que ti poidas ver
 sobro medo i o mal
 as estrelas arder.


A CERNA

 Hase de amar a cousa hastra que sangre.
 O verdadeiro amor enferra en neve,
 ara nun mar de rosas suco leve,
 ai pro acadulla en sangre.

 Tinguéuseche o machado en sangre loura.
 Ai cómo, cernador, dói a batalla
 cos que ún ama! Qué moura é a sombra moura
 do machado na galla!

 Despida contra o céio A Que Non Fala,
 a póla firme coma un xuramento,
 berra nos dentes do machado e estala
 e tordea no vento...

 Sobros cómbaros dondos coma un velro,
 sobras cornas dos bois, sobro camiño,
 a fraga berra, coucorexa o melro,,
 cai arroulando un niño...

 Eu vínte contra o sol, nunha hora tola,
 abrazado ó teu toro, derregando
 a traxedia de Deus. Dóinos a póla,
 pro seguimos cernando!

 Hastra que caia a derradeira estrela,
 cairá o machado en carne que choramos,
 no sono puro de deixar máis bela
 unha vida que amamos.

ESMERALDA

 Herba pequerrechiña
 que con medo surrís
 ó sol que vai nacendo
 e morrendo sen ti,
 ¿por qué de ser pequena
 te me avergonzas ti?
 O Universo sería
 máis pequeno sin ti!

Se lee a continuación una carta de Gabriel García Marquez que nos proporciona Fidela, y se queda en hacer un homenaje en profundidad a la figura del ilustre colombiano para el próximo sábado 24 de mayo.

Seguimos con Xosé María Álvarez Blázquez (1915, Tui- 1985, Vigo)  poeta del Día das Letras Galegas 2008 


Sin voz

Sin verbas, pois agora
abondan os falares entre nós;
agora, que xa temos
apreixado os marmurios silandeiros
dos regos cando bican petiscando
as herbas do camino;
agora, que xa somos
a harmunía fadal dun soio anceio;
agora, que no sangue nos  boliga
o sangue que nos demos ti e mais eu;
agora, miña dona,
sin verbas heiche falar. Sin verbas…

E direiche en  segredo
un poema sin voz
Ise poema noso, pechado coma un soño,
que ven connosco arreo
máis aló do non ser.

Ise poema noso  –ben sabes ti-  que bule
na entrana luminosa dos nosos fillos;
ise
poema que  cantaban os anxos cando o mundo
non era mundo
nin ti e mais eu tiñamos
topado a nosa voz.

É un poema sinxelo, que non require nada;
abóndalle un salaio, un bico, una surrisa,
unha fecha de sangue,
o alentó dun paxaro,
ou a lucencia morna dun vagalume…
Cousas
-xa ves ti, miña amiga- que non teñen
falar nin cuasi teñen
un chisquiño de ser.

Ponte acarón de min, frente da noite,
e agarda, que che quero decir, para que o saibas,
meu  poema sin voz.

A continuación se lee el poema "A Rosalía" de Manuel Curros Enríquez, (1851, Celanova-1908, La Habana) poeta del Día das Letras Galegas 1967.

A Rosalía

Do mar pola orela 
mireina pasar, 
na frente unha estrela, 
no bico un cantar. 

A musa dos pobos 
que vin pasar eu,
comesta dos lobos, 
comesta se veu

E vina tan sola 
na noite sin fin, 
¡Que ainda recei pola probe da tola 
eu, que non teño que rece por min!. 

Os ósos son dela, que vades gardar. 
¡Ai dos que levan na fronte unha estrela!
¡Ai dos que levan no bico un cantar!



 Y así cerramos la reunión, quedando como tarea de la próxima semana la ganadora del Premio Cervantes 2014, Elena Poniatowska.

Que las "rebajas" no rebajen nuestros versos.

No hay comentarios:

Publicar un comentario