Hola, aquí va la crónica del sábado pasado.
Tiempo de rebajas
carteles anuncian
descuentos importantes
pero no dicen que todo
está previsto
y los precios nada
tienen que ver con estas fechas
aún así
las vidrieras muestran
reclamos que ilusionan
maniquíes a la moda
con escandalosos modelos
de épocas sin llegar o
ya llegadas
épocas de dolores sin
dulzura
y pasamos por delante
y esos letreros
que anuncian
los descuentos
están del lado nuestro
en esta misma acera,
bajo estos zapatos
en mi misma sombra que
vale menos cada día
no nos hace falta
poner los carteles adecuados
están en nuestra
frente en nuestros brazos
nos piden, con la
delicada persuasión de palitos y corazas,
esperar con paciencia
a ser los elegidos
y hacer bien el
trabajo, callados, conformes
acaso
agradecidos.
Seguimos con Xosé María Álvarez Blázquez (1915, Tui- 1985,
Vigo) poeta del Día das Letras Galegas 2008
Y así cerramos la reunión, quedando como tarea de la
próxima semana la ganadora del Premio Cervantes 2014, Elena Poniatowska.
Así, la lectura de este poema de Carlos abre la
reunión del sábado.
Le siguen los poemas de Xosé
María Diaz Castro,(1914, Guitiriz-1990, Lugo), poeta al que este año se
dedica el Día das Letras Galegas.
COMA
VENTOS FUXIDOS
Estes non son poemas, nin cimentos
de poemas siquera. Son fragmentos
de min mesmo perdidos,
coma ventos fuxidos,
por antigos camiños esquencidos:
Díaz Castro perdido no traxeito
dun recordo moi longo, recolleito
por un anxo e salvado
nalgún intre de amor desesperado!
A
NOITE É NECESARIA
Hai homes cheos de sombra,
homes a contralús
que che fan ver a Deus
coma unha mar de lus.
A Noite é necesaria
pra que ti poidas ver
sobro medo i o mal
as estrelas arder.
A
CERNA
Hase de amar a cousa hastra que sangre.
O verdadeiro amor enferra en neve,
ara nun mar de rosas suco leve,
ai pro acadulla en sangre.
Tinguéuseche o machado en sangre loura.
Ai cómo, cernador, dói a batalla
cos que ún ama! Qué moura é a sombra moura
do machado na galla!
Despida contra o céio A Que Non Fala,
a póla firme coma un xuramento,
berra nos dentes do machado e estala
e tordea no vento...
Sobros cómbaros dondos coma un velro,
sobras cornas dos bois, sobro camiño,
a fraga berra, coucorexa o melro,,
cai arroulando un niño...
Eu vínte contra o sol, nunha hora tola,
abrazado ó teu toro, derregando
a traxedia de Deus. Dóinos a póla,
pro seguimos cernando!
Hastra que caia a derradeira estrela,
cairá o machado en carne que choramos,
no sono puro de deixar máis bela
unha vida que amamos.
ESMERALDA
Herba pequerrechiña
que con medo surrís
ó sol que vai nacendo
e morrendo sen ti,
¿por qué de ser pequena
te me avergonzas ti?
O Universo sería
máis pequeno sin ti!
Se lee a continuación una carta de Gabriel García
Marquez que nos proporciona Fidela, y se queda en hacer un homenaje en
profundidad a la figura del ilustre colombiano para el próximo sábado 24 de
mayo.
Sin
voz
Sin
verbas, pois agora
abondan
os falares entre nós;
agora,
que xa temos
apreixado
os marmurios silandeiros
dos
regos cando bican petiscando
as
herbas do camino;
agora,
que xa somos
a
harmunía fadal dun soio anceio;
agora,
que no sangue nos boliga
o
sangue que nos demos ti e mais eu;
agora,
miña dona,
sin
verbas heiche falar. Sin verbas…
E
direiche en segredo
un
poema sin voz
Ise
poema noso, pechado coma un soño,
que
ven connosco arreo
máis
aló do non ser.
Ise
poema noso –ben sabes ti- que bule
na
entrana luminosa dos nosos fillos;
ise
poema
que cantaban os anxos cando o mundo
non
era mundo
nin
ti e mais eu tiñamos
topado
a nosa voz.
É
un poema sinxelo, que non require nada;
abóndalle
un salaio, un bico, una surrisa,
unha
fecha de sangue,
o
alentó dun paxaro,
ou
a lucencia morna dun vagalume…
Cousas
-xa
ves ti, miña amiga- que non teñen
falar
nin cuasi teñen
un
chisquiño de ser.
Ponte
acarón de min, frente da noite,
e
agarda, que che quero decir, para que o saibas,
meu
poema sin voz.
A continuación se lee el poema "A Rosalía"
de Manuel Curros Enríquez, (1851, Celanova-1908, La Habana) poeta del Día das
Letras Galegas 1967.
A Rosalía
Do mar pola orela
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico un cantar.
A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu
E vina tan sola
na noite sin fin,
¡Que ainda recei pola probe da tola
eu, que non teño que rece por min!.
Os ósos son dela, que vades gardar.
¡Ai dos que levan na fronte unha estrela!
¡Ai dos que levan no bico un cantar!
Que las "rebajas" no rebajen nuestros
versos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario